Кожны дзень гінуць мужнасьць і сьвятасьць.
Кожны дзень, выпускаючы дых,
Паміраюць хлапчынкі расьпятыя
І збавіцель ня помніць пра іх.
Ў зыркіх ранах, крывавыя, голыя,
Што ні дзень павісаюць яны
На крыжах з бамбука, магноліі
І суровай паўночнай сасны.
Не пасьпеўшы зрабіцца мужчынамі,
Сустракаюць са зброяй бяду.
Галаву не на грудзі дзяўчынам,
А на сьлізкую плаху кладуць.
Плацяць катаргай і эшафотамі
За братоў сваіх душу жывую,
Хочуць дыхаць – задушаць гаротаю,
Хочуць думаць – сьсякуць галаву.
У чырвонай ад сонца Касьціліі,
Ў парнай сельве і ў зорных ільдах
Кожны дзень яны бураць Басылію:
Чалавечы свой, просты жах...
Але йдуць і за век свой ратуюць,
За дзіцячы сьлед на траве,
За высокую годнасьць расьпятую,
За найменьне тваё, Чалавек.
Дзе плаціць яшчэ столькі даводзіцца
За свабоды ўласнай лядо?
О зямля, сьвятая калодніца,
Гора, мужнасьці, сьмерці юдоль!
У былым іх – трушчобы няветлыя,
У сучасным – глухая турма,
І няма для іх раю сьветлага,
І суда іхнім катам – няма.
Толькі час вам уздасьць поўнай мераю.
Але ўсё ж – пакуль прыйдзе той час, –
Калі ёсьць на зямлі гэтай вера,
Калі варта жыць – то для вас.
15.IV.1968. Брэст.
|
|
