Баляда аб трыццаць першым сярэбраніку
|
І прадаў ён Хрыста. І яму адвалілі за гэта Трыццаць срэбных дынараў. А Кайяфа яшчэ падарыў Трыццаць першы сярэбранік, звонкай і важкай манэтай, Толькі-толькі адлітай на царскім манэтным двары. Ні за што. Проста так. Падарунак не падарунак, – А хутчэй ад свайго дабрадушша накінуў на чай За мужчынскі, суровы і стрыманы той пацалунак, На які адказаў Пётр-апостал ударам мяча. Каб у тыя часы ў Іудзеі вадзіліся сьвіньні – Ўзнагародаю лепшай была б яму іх чарада... Справа, ясна, ня ў тым, што прадаў ён Гасподняга Сына. Чалавека прадаў ён, паршывец. Жывое прадаў. Ўсё адно нібы зайца, што, гнаны крывавай пагоняй, Паратунку шукае ў нагах тваіх, бо не ўцячэ, Выдаць людзям са стрэльбай, а тыя рабрынай, далоньню, – За вушамі яго, каб, канаючы, ён завішчэў. І расьпяты сканаў. І тады фарысеям і катам Крыкнуў здраднік: «Крывёю абмылася грэху гара! Кроў прадаўшы нявінную, што нарабіў я, пракляты?!» Бразнуў змаху грашмі, і яны пакаціліся ў гразь. Пад дажджом ачышчальным – сухі – ён адчуў, што загінуў, І вяроўку дастаў, і яе у пякельнай журбе Завязаў на суку ад агіды дрыжачай асіны, І ударам нагі шар зямны адштурхнуў ад сябе. А за трыццаць манэт падабраных ганчар-срэбралюбца Уступіў свой кавалак зямлі без якіхсьці умоў, Каб зрабіць там сталічныя могілкі для самагубцаў (На тым мейсцы цяпер пяць някепскіх даходных дамоў). Ад далейшай гісторыі пэўна і камень заплача: Трыццаць першы дынар не знайшлі, хоць шукалі й яго, – Нейкі мытар яго сярод гною і гразі убачыў І схаваў ад усіх, неўпрыкмет наступіўшы нагой. Той дынар быў шчасьлівай манэтай. І хцівец сьмярдзючы З дапамогай яго аграбаў сабе золата, срэбра і медзь, І разжыўся, і стаў неўміручы. Ну так, неўміручы, Бо каб вешацца – трэба таксама сумленьне займець. І шпурляў ён каменьні ў расьпятага Божага Сына, Кідаў львам хрысьціян і дзяўчат-нэафітак хвастаў, А затым, як і ўсе, стаў узорным хрысьціянінам І даносам ды вогнішчам біўся за славу Хрыста. Больш за Рымскага Папу шумеў на ўсяленскіх саборах, А пасьля, ў сарацынскім палоне, бы ўмыўся багном, Першы крыкнуў «Алах!» і наглядчыкам стаў на галёрах, І былых аднаверцаў раменным сьцябаў бізуном. З сотняй твараў, як ідал індыйскі, шматрукі, як Брама, Быў пры тронах і плахах накшталт валачашчага пса. Адчыняў перад ворагам роднага горада браму, «Молат ведзьмаў» пісаў і на Бруна даносы пісаў. Толькі здрадзе ня здрадзіў і тым, хто за здраду заплаціць, І таму перад кожным мярзотнікам гнуўся дугой І даносіў на бацьку, даносіў на сына, на маці, На сяброў, што з-пад выбухаў вынесьлі мужна яго. А паколькі мяньціў ён прыгожа, то ўсе, як бараны, Паўтаралі за кімсьці: «Вось вернае праўдзе плячо! О, які ён трывалы, які ён перакананы, Як ваюе за думкі свае ён агнём і мячом!» Ён нястомна разводзіў хлусьні беспардоннай турусы І паклёп, як гадзюка, сычэў ля парога турмы, І ніхто не сказаў яму слова старых беларусаў, Што «прымаем мы здраду, а здрадніка вешаем мы». Быў фіскалам. Усюды пралазіў і бокам і нізам, Па гестапах служыў, па засьценках, ад стогнаў глухіх, Па ахранках... А зараз ваюе за «наш гуманізм». Не зьдзіўляйцеся, добрыя людзі, бо гэны з такіх. Зь дзён пачатку мільёны Сапраўдных ён вырак на мукі. І жыве. Ўсё жыве. Вось наведвае госьцем ваш дом... Вось сядзіць... Вось ідзе... Вось бярэ вашых дзетак на рукі... Пнецца ў неба з трыбун... П’е гарэлку за вашым сталом. Але выпадак дай – распаўзецца чумою па сьвеце, Закладзе цалаваных сяброў і ўчарашніх багоў... Дык чаму ж вы тады проста ў вочы яму не плюеце, Не пінаеце гуртам у подлае рыла яго?! До ўжо! Сэрца хлусьні ў яго вырвіце, людзі, з-за рэбраў. Разам з джалам схавайце падлюгу ў сьвінцовай труне, Адбярыце і зьнішчыце трыццаць першы пракляты сярэбранік, А іначай – няшчасьце Зямлі. А іначай – канец.
20.IV.1968. Брэст.
|
|