|
Баляда Міхася Стральцова
|
|
14.02.1937 – 23.08.1987
|
Як сонца ўраньні напаўняе неба,
Ты ў вершы кроў пераліваў сваю.
Але каму сягоньня гэта трэба?
Ня ведаў ты, і я ня ведаю.
І я стаю каля тваёй магілы,
Як ля ўзарванае стаю царквы.
Шапчу: «Мой родны кут, як ты мне мілы...»
І шэпат чуецца палын-травы,
Зь якой ня ўстаць ніколі і нікому,
Бо сьвет як інквізіцыі касьцёр,
Дзе ўсё згарае, як лісьцё ля дома,
Дзе ты ня жыў, дзе ты ляцеў да зор...
Тваё сягоньня ў вершах б’ецца сэрца.
Я сьвечку, як жыцьцё сваё, палю,
І мы жывём, як дым у неба ўецца,
Як зоры ападаюць на зямлю.
5–7.IV.2004.
|
|
