|
Баляда Васіля Гадулькі
|
|
17.05.1946 – 15.06.1993
|
Нібы воран ляцеў над палямі,
Нібы воўк тут шукаў воўчы сьлед,
Вершаванымі плакаў сьлязамі
Адзінокі, як неба, паэт,
У якога ёсьць вецер і ціша,
У якога агонь, і трава,
І сьцяжына, якую калыша
Беларускае жыта...
Царква
Адзінока чакала паэта,
І паэт, як малітва бяз слоў,
Праз маўчаньне, нібы праз край сьвету,
Да царквы і да нас не прыйшоў,
А застаўся, як неба над намі,
Як прад намі агонь і трава,
Дзе мы плачам паэта сьлязамі,
Дзе адвечнай сьлязою царква.
28–29.VI.2005.
|
|
