Ты захацеў стаць Праметэем.
Агонь ты выкраў у багоў.
Цяпер у травах чорным зьмеем
Паўзеш, апалены, дамоў
І чуеш сьмех і крык вар’ятаў.
І цемра, цемра, як праклён,
І адзінота сьпіць у хатах,
І д’яблы выюць ля вакон.
Багі маўчаць і не злуюцца,
У небе зор ня бачна зноў.
Арлы за крушню ў цемры б’юцца,
Нібы за чарапы цароў.
Паўзеш і ланцугоў ня бачыш
Ні на руках, ні на нагах.
Твой шлях ніхто тут не аплача,
Як чарвяка – твой слізкі шлях.
А брат твой, да гары прыкуты,
Стаіць у цемрыве начэй.
І ў акіян цячэ атрута
Зь яго апаленых вачэй.
4.IX.1994.
|
|
