Ў той дзень зямля сьвятло і празарэньне
Дала яму. Ён спаў між райскіх дрэў,
Ня зьведаўшы яшчэ грэхападзеньня, –
Як кветка, як алень, як зоркі сьпеў.
Травою пахнулі яго далоні,
Бег цень ад Дрэва Дабрыні і Зла.
А побач верылі дрымотна коні
У вечны сьвет бяз бойняў і сядла.
І сьніў Адам:
Камета ўстала ў небе
Барвяным страшным зракам – і тады
Крывёю пачала сачыцца глеба
І згінулі эдэмскія сады.
І пакаціўся ён, бяздольны, голы,
Як пералёт, адсохлы на карню,
Насустрач болю і насустрач волі,
Насустрач злу і сернаму агню.
І сьніў Адам:
Зямля ў глыбінным лоне
Няволю нараджае для жывых.
Дрымотныя, даверлівыя коні
Ў бяздоннай захлынаюцца крыві.
І сьніў Адам:
да сьветлых зор сусьвету
Імчыць, як лямант, шматвяковы жах, –
Кроў Іліяды, попел Плошчы кветак,
Рагнеды плач і Хірасімы прах,
І дыбіцца шалёны сьвет гарою
Над цалаванай брызам і вадой,
Карункавай ад сонца і прыбою,
Блакітнаю каралавай градой.
...Туды... Сюды...
...Туды... Сюды...
Над прыскам,
Над цішынёй, дрыжачай, бы струна,
Бязгучная гайдаецца калыска,
Як паміж небам і зямлёй труна.
...І плакаў ён,
Хаця ў праменьнях сініх
Эдэмская купалася зямля,
Бо лепш у самым чэраве загінуць,
Чым падарыць нашчадкам гэткі шлях.
Нашто жыве і ў дыме гіне вулей?!
Нашто стагодзьдзі беспрасьветных мук?!
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
І Ева падышла і працягнула
Далоні сонных і пяшчотных рук.
І ён з трывогай, з радасьцю няпэўнай
І з мужнасьцю суровай, як праклён,
Прынік да іх у страсьці горкай, гнеўнай,
Бо ён любіў...
Бо добра помніў сон.
9.VIII.1962. Рагачоў.
|
|
