Я іду лугавою дарогай,
Пакручастай і цёмнай, як лёс.
Над ракой азярод шматногі
Барадою сена зарос.
Галавою прынікшы да сена,
Ў ноч гляджу на рачное шкло...
Глуха так, так цяжка і дрэнна
Мне ніколі яшчэ не было.
Ўсё было: пацалункі сьвітаньнем,
Над ракою туман залаты,
Бедны прывід майго каханьня,
Што здушыла разважліва ты.
Сэрцам ведаю: так ня трэба.
І ніколі халодны разьлік
Не заменіць дарогі пад небам,
На якім ледзяны маладзік.
Нельга жыць зь незгасальным болем,
І ўсё роўна да схілу год
Памажы мне – ніколі, ніколі
Не забыць пра яе, азярод!
Травень 1961 г.
|
|
