Нікому нічога больш не абяцаць,
Нібыта зь цямнечы да сонца ўсплываць,
І сонца ня бачыць, і клікаць цябе
У Храм, што прысьвечаны нашай журбе
Па тым, што калісьці прыдумалі мы,
Яно ж прападала, як шэрань зімы
Пад сонцам, якое над намі плыло,
Нібыта ў сасудзе чырвоным цяпло...
Нікому нічога больш не абяцаць,
Нібыта з туману больш не будаваць
Масты праз раку, за якою ёсьць ты,
Пакуль я з туману будую масты...
Нікому нічога больш не абяцаць,
Як д’ябла з журботнай душы выганяць
І Бога ўпускаць, як сьвятло, у душу,
І ўжо не хавацца ў кустах ад дажджу,
Што зь неба праліўся, нібыта сышоў
Сам Бог на зямлю па прыступках з дажджоў...
Нікому нічога больш не абяцаць –
Мяне прывялі да сьцяны – расстраляць
За тое, што я абяцаў, не зрабіў,
А нашую Вільню ўначы падпаліў...
|
|
