Сухая, як порах, ігліца...
І сонца ўзыходзіць баіцца,
А мы ўсё па лесе ідзём,
Як дым прад вялікім агнём
Ідзе і дарогі ня знае,
Бо сам ад сябе – уцякае.
А мы заблудзіліся ўночы,
Нас вецер сьцяжынаю воўчай
Вадзіў, як сьляпых, жартаваў
І нам адпачыць не даваў,
Бо ведаў, што толькі дарога
Дамоў прывядзе, як да Бога,
Якому маліліся мы,
Пакінуўшы нашы дамы...
І сонца ўзышло зноў высока
І шлях асьвяціла далёка,
Якім мы дадому ідзём,
Як дым прад вялікім агнём...
|
|
