Твая іміграцыя – вёска твая,
Дзе ўжо анікога ня ведаю я
І ведаць ня буду, хоць ведаць хачу.
І ты не пачуеш, калі закрычу,
Што дрэнна мне тут сярод гэтых муроў,
Хоць, знаю, табе там ня лепш ля платоў
Бадзяцца, шукаючы нашы сьляды,
Нібы пасьля п’янкі сьцюдзёнай вады
Шукаць і ня бачыць, што ўсё ўжо як тло,
Якое яшчэ хоць і мае цяпло,
Але безь сьвятла, безь якога ня жыць,
Ня бачыць, як час, бы мурашка, бяжыць
І ў травах зьнікае, як вёска твая,
Дзе ўжо анікога ня ведаю я.
І ты мне напішаш пісьмо, і яно
Нібыта ўпадзе на цямнюткае дно
Глыбокае студні, бо будзе ляжаць
У скрынцы паштовай і ветру чакаць...
|
|
