Ты сядзіш, як у ваўчынай яме,
У адвечным страху ды журбе.
Нехта ж моліцца ў забытым Храме,
Просячы ратунку й для цябе
І ад страху, і ад той журботы,
Што душу апальваюць агнём,
Каб на вечнае пытаньне: «Хто ты?»,
Як згарэць, назваць сябе рабом
І схаваць сябе ў ваўчынай яме,
Каб перачакаць у ёй вятры,
Што зламалі крыж на белым Храме
І стушылі сьвечкі ўсе ўнутры...
Пройдзе час, і Бог да нас загляне,
І мы выйдзем з Богам зь цемнаты,
Ды ніколі Храмам нам ня стане
Яма, дзе сядзіш сягоньня ты.
|
|
