Дажджлівых дзён халоднае сьвятло
Плыве па рэчцы ў першы сьнегапад
І працінае, быццам бы стралой,
Маю душу, нібыта вецер – сад,
Дзе нам з табой ніколі ўжо ня быць,
Як зьнічкам у нябёсы не ўзьляцець,
Як узьлятаюць сьветла галубы
Там, дзе лістоты восеньская медзь
І дождж сьцяжыны нашы залілі.
І я іду, як гэты дождж ідзе,
Па залатой, нібы агонь, зямлі,
Па мёртва-чорнай, як нябыт, вадзе,
Дзе дзён дажджлівых тоіцца сьвятло,
Плыве спакойна ў першы сьнегапад
І працінае, быццам бы стралой,
Тваю душу, нібыта вецер – сад...
|
|
