Купальскія вянкі плывуць па рэчцы,
А кветку-папараць ты не знайшла.
І хоць гавораць: «Час усё залечыць...»
Табе адной, бы ўзімку да жытла,
Вяртацца неахвота ў адзіноту
Прыгожую, як з чорных сьліў віно
У крышталёвай ружы, што як зь лёду,
Якую кінуць хочацца даўно
Аб сьценку, за якой сьвятло і воля
І дзе купальскія вянкі плывуць
У сьвет, каб не зьявіцца ўжо ніколі
У гэтым краі, дзе даўно жывуць
Самотныя, прыгожыя дзяўчаты,
Што кветку-папараць шукаць ізноў
Наступным летам выбегуць крылата
І, не знайшоўшы, вернуцца дамоў...
|
|
