У малой, але сваёй краіне,
Нібы ў акіяне на ільдзіне,
Ты жывеш, ня помнячы блуканьня,
Бы стары салдат, свайго каханьня
Сто гадоў чакаючы ў акопе,
Больш ня помніць, што жыве ў Эўропе...
Ты жывеш, і побач я з табою
Адзінока, быццам за сьцяною,
Колькі год жыву і паміраю
І цябе, як сьмерць сваю, ня знаю,
Ды і знаць ня маю я жаданьня –
Ад знаёмства нам лягчэй ці стане
Жыць у сьвеце, быццам на ільдзіне,
У малой, але сваёй краіне,
Безь якой мы зьнікнем, быццам мроі,
Для якой мы сёньня 'шчэ гэроі,
Ну а заўтра – лёд, які растане
І жывой, як мы, вадою стане,
Што напоіць брудныя акопы,
Быццам вены чорныя Эўропы...
|
|
