|
Апошні дзень дваццатага стагодзьдзя
|
Апошні дзень дваццатага стагодзьдзя...
Цярусіць сьнег. Туман. Разводзьдзе,
Нібы вясной, якая сьніцца нам.
Празь белы сьнег, нібы празь белы Храм,
Іду дамоў, шукаючы свой дом,
Напоўнены самотай і сьвятлом,
Нібыта новы ноеўскі каўчэг,
Што праплыве празь сьлёзы і празь сьмех,
І новы дзень пральецца з тых вакон,
Дзе сьвечкі не патухлі ля ікон.
Апошні дзень дваццатага стагодзьдзя...
Віна зь сябрамі выпіць не зашкодзіць,
Але нікога дома зь іх няма.
Іду дамоў, і ўсьлед ідзе зіма,
І вецер мокры з-пад кустоў паўзе
І ліхтарамі на слупах трасе.
Але ня страшна, бо іду дамоў,
Як гэты сьнег, што на зямлю сышоў,
Каб заўтра пад нагамі ў нас растаць...
Апошні дзень...
Ня трэба сумаваць!
|
|
