Напоўнена неба чырвонай вадой,
Як боскае вока асеньняй сьлязой,
І дзень пачынаецца, нібы пажар
Усходзіць па лісьці кляновым да хмар,
Што сьветла плывуць, як мінулыя дні,
Што ў лісьці чырвоным, нібыта ў агні,
Прайшлі, адшумелі, нібыта лісьцё,
І наша з табой асьвяцілі жыцьцё
Пад небам самотным на тлумнай зямлі,
Дзе мы адзінокімі ўчора былі,
Як лісьце, што, ветрам сарванае з дрэў,
Ляцела праз дождж да вакон, дзе гарэў
Агеньчык, як зорка, як кропелька дню,
Як кропка, што ў вершы, сатканым з агню,
Які я табе, як жыцьцё, прысьвяціў,
Нібыта сябе для цябе падпаліў,
Каб неба над намі чырвонай вадой,
Як боскае вока асеньняй сьлязой,
Наш дзень пачынала...
|
|
