Бацькі з магіл цяплом дыхнулі,
З узгоркаў сьнег схаваўся ў роў,
І кожны горб шуміць, як вулей,
Ад спрэчкі кветак і чмялёў.
Загіне, хто ў мінулым дрэмле:
Буяна травы ймкнуць да зор
Навыперадкі, напярэймы,
Узахапы і насупор.
Сок крочыць па мільёнах лесьвіц,
Па клетках – аж да верхавін,
Каб падарыць сусьвету песьні,
Здабытыя зь зямных глыбінь.
Ляжу каля лясных узбочын,
Ляжаць і ждуць мяне гады,
І п'юць ускінутыя вочы
Ўсю повень неба і вады.
Мне цяжар шчасьця грудзі сплюснуў,
Спляліся валасы з травой,
І мятлушка сядзіць на вуснах,
Каб разам уздыхаць са мной.
Даволі марнай жыць пагоняй,
Жывецца або не – жыві!
Кароўка Божая ў далоні,
Як кропля Божае крыві.
І зноў бязьмежны сьвет чакае,
Сьвет сэрцаў, песень і бароў.
Дай мне, вясна, шляхі бяз краю,
Дай сэрцу вечную любоў.
Зямля гудзе, як цёплы вулей,
Зьнікаюць крыўды, боль і зло...
Бацькі з магіл цяплом дыхнулі,
Каб дзецям жыць лягчэй было.
10.IV.1966.
|
|
