Нарачанскія сосны шумяць, як гараць,
І шумотай, як дымам, лятуць да нябёс,
Каб там зоркам пра нашу зямлю расказаць,
Пра людзей і пра іх незайздросьлівы лёс,
Расказаць і вярнуцца назад на зямлю
Ціхім цёплым дажджом, што нам сілы дае,
Каб ня толькі казаць: «Я Айчыну люблю...»,
А любіць, як нікога на сьвеце, яе
І за сосны, і Нарач, і ў кветках лугі,
І за ўсё, што было, і што будзе, і ёсьць,
І за сны, у якіх будуць мне берагі
Нарачанскія сьніцца, нібы маладосьць...
Нарачанскія сосны шумяць, як лятуць,
Як вяртаюцца з выраю тыя гады,
У якіх нашы мужныя продкі жывуць
І сьвятло берагуць нарачанскай вады.
|
|
