Праляцелі дні, як павуціна
Па-над полем, дзе ўладарыць восень.
І ў аблоках, бы ў сумётах, просінь
Сьветлая, як нашая Айчына,
Празь якую хутка зноў завеі
Пракладуць для Студзеня шляхі,
І пабеляць шэры сьвет сьнягі,
Каб і мы душою пасьвятлелі
Хоць на міг, прыпомніўшы хвіліны
Маладосьці, што прайшла, як сьвята,
І цяпер твая старая хата
Сумная, нібы твае ўспаміны,
У якіх яшчэ ўладарыць восень,
Дзе ляціць над полем павуціна,
Родная, як нашая Айчына,
Сьветлая, як у аблоках просінь...
|
|
