Лета праходзіць, нібыта цягнік,
Хутка і шумна і міма мяне.
Сьледам за летам ляціць востры крык
Спуджаных птушак, што плакалі ў сьне,
Сьніўшы пра восеньскі дождж уначы,
Дождж, ад якога сябе не схаваць.
Плакалі птушкі, на дрэвах сплючы,
Плакалі птушкі, каб заўтра сьпяваць,
Бо не канчаецца зь летам жыцьцё,
Бо не канчаецца ў Бога наш час.
Кволыя мы, як на дрэвах лісьцё, –
Вецер зрывае і кідае нас
Сьледам за летам, як за цягніком
Хуткім і шумным, што міма мяне
Зноў праляцеў, і апалым лістом
Ціха ляжу я і ў небе-вакне
Бачу зноў птушак, што ў вырай лятуць
Па-над зямлёю, дзе хутка сьнягі
Лісьце апалае пазамятуць...
Можа, зноў я, а мо' нехта другі
Будзе ў захмарнае неба глядзець,
Лета чакаць, як чакаць цягніка,
Будзе, які зноўку міма ляціць
Гэтых лясоў і мяне, як лістка...
|
|
