Я твайго зноў чакаю званка,
Як ратунку палонны чакае,
Што, пачуўшы вясной жаўрука
Па-над небам чужацкага краю,
Жыць ня можа, хоць хочацца жыць...
І гляджу я ў вакно, дзе дажджы
Размываюць, як вечнасьць, сьцяжыны,
І блішчаць на сьцяжынах глыжы
Чарапамі забітых мужчынаў,
Што ўцякалі з чужацкіх краін...
І я сам пазваню, як з палону
Уцяку праз пустэльню адзін,
Каб з табой гаварыць мне штодзённа
І пра неба, і пра жаўрука,
Пра сьцяжыны бацькоўскага краю.
А пакуль што чакаю званка,
Як твайго нараджэньня чакаю...
21–27.I.2004.
|
|
