Хвалі ідуць за градою града.
Айсбергаў рэдкі паток,
Сіняя, быццам індзіга, вада,
Халодная, як апёк.
Цюляня ня хоча цьвёрдай зямлі,
Ня хоча квяцістых палян.
Ільды яму замяняюць палі,
Радзіму – сівы акіян.
У пырсках бясконцых сініх валоў
Колам ходзіць малы –
З хвалі на хвалю, на грэбень ізноў,
У сяйва сонца зь імглы.
Акіян для малога пену пляце.
Той ляціць з гмаху на гмах:
Холад затоплены ў жываце,
Шчасьце ў дзіцячых вачах.
І хочацца мне, як яму, да канца
Адчуваць апёкаў нажы,
У хвалях халодных даваць нырца.
Жыць!
Жыць!
Жыць!
1.II.1961.
|
|
