Набягае на колы засьнежаны шлях,
Ля дарогі дубняк адубеў,
Але рукі твае у маіх руках,
Але ў сэрцы – гарачыя – радасьць і жах,
Што знайшоў, што страчу цябе.
Кожны зьвіў дарогі ў абдымкі мне
Так уладна, з пяшчотай такой
Пасылае цябе. І, здаецца, канец,
І здаецца, памрэш ад шчасьця, бы ў сьне,
Калі неба кранеш рукой.
Побач ты. І ня дзіва, што чэзьне туман,
Што народжаная ўначы,
З павароткаю кожнай адходзіць зіма,
Пасьля студзеня ўладна прыходзіць май,
Гучна звонячы ў сонечны шчыт.
Вырываецца сэрца з вузкіх цясьнін,
І раптоўны абшар, нібы ўдар.
О, якое мора гарачыні
Сінім сном аж да самага неба сьніць
У нірване любоўных мар!
Што такое? Хто гімны сонцу пяе,
Хто хістае ружовую даль?
Мо салодкі вецер у сэрца б'е,
Можа, лебедзі ўскінулі крылы свае
Або проста цьвіце міндаль?
Або проста цьвіце кізіл залаты, –
Дыхні і бясьсьмерце прыдбай!
О, якое шчасьце, што побач ты!
Што каханьне!.. Мора!.. Водар густы!..
Май!..
Май!..
Май!..
III.1967 – 15.IV.1968. Перавал – Брэст.
|
|
