Зноў агонь дагарае, цямнее вакольле,
І пара ўжо дахаты вяртацца ў сьвятло.
І да нас ціха цягнецца чорнае гольле
Дрэў шумлівых, што ловяць, як шчасьце, цяпло.
А цяпло адлятае, губляецца ў небе,
Застаецца нам попел самотны і пыл
На цярплівай, скалечанай, стомленай глебе,
Дзе заўсёды ёсьць мейсца для нашых магіл.
Патухае агонь, дым струменіцца белы,
І ляціць, і зьнікае, і кліча з сабой.
І душа, каб хацела, за ім паляцела...
Колькі дыму і душ над Айчынай маёй!
І патух наш агонь, і сьцямнела вакольле,
І дахаты пара нам вяртацца даўно.
І паедзены хлеб, і папіта віно,
І ўсё бліжай ля нас выгінаецца гольле.
|
|
