Разбураны замак. Высокія травы.
У травах высокіх блукаюць самотна вятры.
І пыл падымаецца ў неба гаркавы,
Чырвоны, як кроў,
і бязважкі,
як водбліск зары.
На рэштках валоў разрастаюцца лозы,
Чакаюць чагосьці цяжкія на іх груганы
Гнілое лісьцё, як іржавыя лёзы
Мячоў паламаных, ляжыць ля разьбітай сьцяны.
Начамі на замчышчы плача князёўна,
І сьлёзы князёўны тугой напаўняюць прастор.
Ды плачу ня чуе ніхто усё роўна –
Раве, завывае прагрэсу галодны матор.
Ад росаў атрутных згінаюцца травы,
І ў травах спакой свой знаходзяць бадзягі-вятры.
І пыл
падымаецца ў неба гаркавы,
Чырвоны, як кроў,
і бязважкі,
як водбліск зары.
|
|
