Над Аю-дагам – над Мядзьведзь-гарою –
Хрыбет увесь імглой завалакло.
Ня ведаю, ня знаю, што са мною.
Дзе ты, маё халоднае сьвятло?!
Чакаю. Прагну. А ў душы, бы ў хмарах,
Маланкі незгасальныя гараць,
І як рванецца хоць адна ў абшары –
Да сэрца дрогне ўся Мядзьведзь-гара.
Прыйдзі, схілі мне галаву на плечы,
Дай мне сябе, жывучая вада,
Каб піць цябе да скону, вечна, вечна,
Як мора п'е пахмуры Аю-даг.
29.III.1967.
|
|
