Сьпіш? Я прыйду, пагушкаю.
Вечар нейкі дзікі і злы,
Як лёс, няўмольныя птушкі
Чорна сыплюцца зь нізкай імглы.
З гор яна напаўзае –
Птушкі крыкам крычаць: «Р-ратуй!»
І палёт іх, як сець, як вязаньне
Між лаўраў, магнолій і туй.
Гэты крык і сьвятла кананьне
Навісаюць пагрозным мячом
Па-над нашым вялікім зьвітаньнем:
Над каханьнем тваім, дзяўчо.
Што шукаеш у гэтым спакоі?
Што табе твой адвечны лёд?
Дай стрымаць мне ўладнай рукою
Твой няўмольны, дурны адыход.
Калі сьпіш – я прыйду, пагушкаю.
Калі не – абаўю, як хмель.
Слухай мудрых, мая папялушка.
Слухай добрых, мой дзікі бружмель.
22.IV.1967. Ялта.
|
|
