 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Балядны маналёг Францыска Скарыны
|
|
каля 1490 – каля 1551
|
Я спытаў у людзей: «Як жывеце, браткі?»
«Слава Богу, яшчэ мы жывём...» – адказалі мне ўсе.
І ў пустыя кішэні схавалі глыбей кулакі.
Як цярпліва мой люд да магілы нядолю нясе.
Я спытаў у царквы: «Што стаіш без крыжоў, без званоў?»
І ўздыхнула царква, і ўзьляцелі вароны з царквы.
Праз асфальт зь небыцьця праступіла нявінная кроў
І згарэла празь міг у зялёным агмені травы.
Я спытаў у забытых магіл: «Хто вас так патаптаў?»
Толькі глуха магілы бяз слоў прастагналі ў адказ.
А над горадам шэрым анёлак самотны лятаў,
Нёс у белай руцэ распатрошаны процівагаз.
Я ў Айчыны спытаў: «Ці чытаюцца кнігі мае?»
Завішчэў-закрычаў ля карыта раскормлены Хам:
«Што нам кнігі твае, кніга есьці людзям не дае!»
Сапраўды не да кніг, калі сьвіньні забраліся ў Храм!
Час ня той, век ня той, толькі ўсё як было, так і ёсьць:
Адны ў поце гібеюць, другія спраўляюць гульбу,
Гаспадар-беларус на Айчыне жыве, нібы госьць,
І бясконца за волю, за мову вядзе барацьбу.
І хацеў я праклясьці сябе і вярнуцца ў Нябыт,
Але вецер залётны мне з пляца, як зь неба, прынёс
Галасы маладых, што казалі ўсю праўду пра быт
І пра кнігі мае, і народа чарнобыльскі лёс.
І пайшоў я на пляц, і пабачыў «Пагоню», сьцягі,
І пачуў сваю мову і песень прывольны разьліў,
І адчуў: родны край не заменіш ніякім другім
Аніколі,
Ніколі,
Нідзе
І нічым на зямлі!
1991
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2022. Беларусь, Менск.
|
|
|
