Направа залева,
Налева залева,
Матор «Масквіча» ліхаманка заела –
Давай, ну давай, калымага старая!..
Нутро выгарае.
Нутро выгарае...
Патопныя воды
на шкло ветравое;
Дарога назад –
Да шумераў? да Троі?
Дарога наперад –
Да пекла? да раю?
Давай, ну давай, калымага!.. Стараю-
чыся з усіх сіл, перагрэты,
Ляцеў «Масквічок» мой па ўскрайку планэты,
Сьпірала дыханьне на страшнай сьпіралі,
Дзьве сілы –
Крыж-накрыж – сусьвет расьпіралі:
Круціліся ў бездані левыя колы –
На правых
праколы!
На правых
праколы!
I покуль машыну завальвала ўлева,
Я бачыў, як справа сьвятлела залева,
Хіліліся горы, і слаліся травы
Направа, направа, направа, направа, –
Дзе вечарам вецер патупвае ў сенцах,
Шалее салоўка на шостым каленцы,
Званамі аглухлымі падаюць бэры
На попел цяпельца любові і веры,
Дзе пахне атаваю луг за ракою,
Дзе мама насустрач махае рукою
I зь ціхай надзеяй пытае пра справы...
Завальвае ўлева!
Аблокі – направа,
Направа зьвяры ўсе, і рыбы, і гады,
Мой сьнежань направа, мае лістапады.
Направа ўзьлятаюць –
Ілона і Ева –
Дзьве птушкі
з галін радаслоўнага дрэва
Направа – сілкамі пакоры і гневу –
Усё, што я ўспомніў, зірнуўшы налева
У зорную прорву,
дзе вечнасьць клубіцца,
Дзе некалі сон гэты будзе мне сьніцца...
|
|
