Глянцавіты зялёны брусьнічнік, упаду я ў твой дробненькі цьвет, і, як той закаханы язычнік, напішу свой паганскі санэт. З гіяцынту, падбелу, рамонкаў шматкалёрны атрамант зраблю і пісаць буду сьмела і звонка пра ўсё тое, што ў сьвеце люблю. А люблю я адчайна і дзёрзка пекнату залатых нагаткоў, і маю рудавокую цёзку, і шурпатасьці першых радкоў. А люблю я грымотаў раздольле, чысты лівень, а, зрэшты, і пыл, калі пыл гэты з роднага поля, па якім мой бадзяўся капыл. Я ня ведаю, што па-за сьветам, і ня ведаю, што па-за мной, чую толькі, як сэрца каметай працінае развагаў канвой. I за гэта люблю маё сэрца, і шкада мне раба ў сьлязах, што іграе пужлівае скерца на зламаных маною басах.
|
|