Зыходзіць ноч, і толькі ветрык
гуляе ў вершалінах дрэў,
і поўня пазірае ў нетры
лясоў. А там агонь гарэў.
Агонь бяз коміна і печы,
як бор адвечны і дзікі.
Ён быў чужы, не чалавечы,
гарэў у пушчы скрозь вякі.
Ды зараз згас, застаўся прысак,
як шэры прывід-напамін.
Памёр лясун, і росны высах
сьвітанак ў цені між ялін...
30.XI.2001.
|
|
