Стагоддзяў шэрая заслона,
таемных дзеяў даўніна,
на падлакоцьці дрогкім трону
і ў кубку моцнага віна,
дзе подых гаспадарскі сьпіць...
Удава самотная адна
яго трымае, але піць
ня хоча. Зараз – не пара.
Чакае і вяртаньне сьніць
назад свайго уладара:
адчыніць браму вартавы,
князь стане пасярод двара
не пераможаны, жывы...
Вось нейкі гук зрывае сон,
як вэлюм ў панны з галавы, –
падковаў грукат! Не, ня ён...
I рэха доўга паўтарае
калісь накладзены праклён.
Князёўна зноўку засынае...
4.XI.2001.
|
|
