Неба любіць ваду,
бо бачыць у ёй сваё адлюстраваньне.
Вада любіць неба, бо глядзіць на яго, як на сябе.
Зямля любіць дождж, бо пасьпявае ў кроплі,
што падае, паглядзець на свой адбітак.
Кропля любіць чалавечае вока,
бо думае, што гэта маленькае неба.
I мала памыляецца,
бо вока таксама нараджае кроплю
– сьлязу.
|
|
