Ах, ці доўга, брацьце, будзем
Пад няволяю стагнаць?
Ах, ці доўга сваё шчасьце,
Сваю долю праклінаць?
Ці так цягам, як сягоньня,
Цярпець будзем мы бяду?
Ці ж нам горкая нядоля
Напісана на раду?
Жыцьцё нашае, нас, бедных,
Заганяных мужыкоў,
Горш за ўсякае стварэньне,
За сабак і чарвякоў.
Хоць мазольнымі рукамі
Ты працуеш кожны дзень,
Хоць у гэтай цяжкай працы
Сохнеш з голаду, як цень, –
Але твае жонка, дзеці
Хлеба просяць у людзей,
Але тваім жонцы, дзецям
Няма чым прыкрыць грудзей.
Ці мароз, ці сьнег вялікі,
Басяком бяжыш на двор,
Бо такая твая доля,
Такі яе прыгавор.
Калі часам дзе двузлотку
Зарабіў ты ў пана дзе,
Дык на чынш і на падаткі
Яе воласьць забярэ.
Ходь нам гэту зямлю-матку
Бог бясплатна дараваў
I плаціць чыншоў, падаткаў
За яе нам не казаў, –
Дый на гэта тут няомняць
І, як могуць, так дзяруць,
А пасьледнюю кароўку
За падаткі прададуць.
Хто тут вінен, разгадайце,
Ці тут Бог, ці чорт пракляты? –
Але толькі, што ні байце,
Самі ж многа вінаваты!..
[1905–1907]
|
|
