Мне не ўдалося узьляцець пад неба,
акелзаўшы дыван зачараваны,
і звонкай славай жыць заместа хлеба,
і песьні слухаць, не спазнаўшы ранаў.
Прайшла рабом па дзікай зьмерзлай грудзе,
на цьвёрдых нарах прастагнала ночы,
бо слухала, як глуха плачуць людзі,
як над іх горам дзікуны рагочуць.
І бачыла, як дні плывуць балесна
ды б’ецца сэрца пад штыком трывожна,
як замірае стоптаная песьня
і ўвысь падняцца з ланцугоў ня можа...
1956–1960
|
|
