Ноч топіцца ў сьнягох і ветравей скуголіць,
Карозіцца мароз дзябёлы пад акном;
Зіме скарыліся палі – а дрэўных гольляў
Ня ўдасца ёй заслаць асьнежаным радном.
А нас, жывых, – не адалець ніколі!
Стаю ля ганку я. Пад зорным шчытам – дом.
Я цемлюся ўгару, хоць вецер коле вочы,
Шукаю зоркі той, што шчаснасьць нам прарочыць.
12.II.1943.
|
|
