 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
З гікатам, віскам па сьмерць і па кроў,
са скрыўленым лютасьцю тварам
ляцяць на паселішчы родных бацькоў
ліхія сыны-янычары.
Літасьць для іх – то няведамы госьць,
памрэ і малы, і нядужы,
у думках адно ў іх – служальчасьць і злосьць:
прароку і месяцу служаць.
Сямейныя юрты і мір не для іх,
ў набегах пад грукаты бубнаў
на попеле сёлаў, на конях дзікіх –
іх сьвяты й крывавыя будні.
Ім памятаць нельга пра рожавы твар
і белыя матчыны грудзі,
якія ўскармілі дзіця сваіх мар
пад песьню, якой не забудзеш.
Ды ўсё ж не забыць да скананьня жыцьця,
як з рук нежывой маладзіцы
ад раны ў грудзёх адрывалі дзіця,
змушалі прароку скарыцца.
І слоў не забыць, што плылі з малаком
і гушкалі песьняй салодкай,
і матчыных вуснаў над хворым чалом,
і рук яе ў белі палотнаў.
Вось йзноў тыя нівы, сады і плятні,
ля хатаў з бусламі сяброўства,
і зарыва ноччу, і сёлы ў агні,
татараў нялюдская помста.
Туманяцца вочы і вусны дрыжаць,
і жаль, і ўстыдно янычару
бялявых жанчынаў ў ясыр заганяць
і край гэты нішчыць пажарам.
Назад бы адважна каня павярнуць
і шабляй крывою з наскоку
заместа братоў – лепей сэрцы пратнуць
ўсіх слугаў страшнога прарока.
Як бліскаўка – розум. Йзноў гікат кругом –
ня думаць, а слухаць загадаў
вучылі нагайкі іх ноччу і днём,
ўжо іншай ня ведаюць рады.
Ня жаль ім скрываўленых братніх галоў,
ні земляў, што топчуць чужыя,
Над кволаю музыкай матчыных слоў
арда пераможная вые.
І людскасьць, і роздум ужо не для іх,
яны – як чума, як зараза,
і колюць, і тнуць – дабіваюць слабых,
ўвесь род, ўсю радзіну адразу.
Прарваліся ліўні, пасыпаўся град –
зямля застагнала ня дарам
над сьмерцю дружынаў, над попелам хат,
над доляй сыноў-янычараў...
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
