Дрэвы раскінулі гольлі, як рукі,
з дарогаў мяне сустракаюць дамоў.
Праз сэрца збалелага сьцішаны грукат
сваёй маладосьці шукаю сьлядоў.
На родны падворак пабегла сьцяжынка.
Чаму ж апынулася тут я сама,
дзе бегала дзіцем, падрослай дзяўчынкай?
Вядзе сюды сьцежка, а хаты няма...
Ніхто не выходзіць, ніхто не вітае,
і родных нідзе не чутно галасоў,
і быдла, як некалі, не зарыкае,
з каменнай аборы сагналі буслоў.
Адзін толькі вецер. Сьлёз поўныя жмені
з вачэй непаслушных цякуць і цякуць.
Я сею іх моўчкі ля дрэваў, як цені, –
мо’ помстай за крыўды калісьць прарастуць.
Сумленьне і розум ня могуць зьмірыцца
з тым лёсам сям’і, які цяжка стрываць.
Нашто забіваць, над жывымі глуміцца
і маці-зямельку пустой пакідаць?
Хто ходзіць сягоньня па сьцежках забытых,
валочачы ногі у нашай крыві?
Хто тут, як жывёла, дапаў да карыта
і ганьбіць і топча жывых-нежывых?
Няўжо ты, зямля мая ў кветках і росах,
дасі ім спакойна і ціха тут жыць,
панурым забойцам, што ў квецені вёснаў
умелі адно – забіваць і паліць?
Народ мой спрадвечны, у горы адзіны,
сярмяжны, сялянскі, працуючы сплаў.
Былі Эўфрасіньні, былі ў нас Скарыны,
і хто ж братабойцаў у сёлы наслаў?
Няўжо ў іх народзяцца дзеці жывыя
і будуць хадзіць паміж росаў і траў?
Няўжо зямля іхнія косьці прыкрые –
тых, хто самохаць братоў забіваў?
Ачысьць ад такіх зямлю нашую, Божа,
нашыя сёлы ачысьць, гарады!
У час вырашальны, вялікі, трывожны
сатры на зямлі нашай катаў сьляды!
|
|
