Асьцярожна, мілы браце,
сэрцам закранай –
набалелы, быццам рана,
беларускі Край!
Ці ня чуў ты сьлёзаў, жалю,
як служыў камусь,
што у путы закавалі
нашу Беларусь?
З шчырай ласкай, мілы браце,
помач ёй нясі.
Яна ж – родна твая маці,
а ты – блудны сын!
Не уціх ёй боль бязьмежны,
не прыкрыў рызман
па ўсім целе яшчэ сьвежых,
незажытых ран.
Калі з болю пахісьнецца,
шчыра ёй парадзь,
ахвяруй ёй душу, сэрца
памажы устаць.
Калі ж будзеш з сваёй працы
ёй прыносіць дань
і з памылак спавядацца, –
на калені стань.
Столькі сумнае нядолі,
столькі горкіх сьлёз,
столькі крыўдаў, столькі болю
знаў адзін Хрыстос.
1943
|
|
