Памёр паэт сягоньня ціхай ноччу –
з вачэй народа сьлёзы паплывуць.
А халуі вось паміраць ня хочуць,
а халуі свой век другі жывуць.
Згарае той, каму агонь даступны,
і ўвысь ляціць, хто прэч адкінуў страх.
Той не згарыць, хто поўзае на пупе
і ліжа бот, ён у жыцьці ўжо – прах.
Хто гне хрыбет, хто поўзае – той сьлізкі,
не папаўзе за ім дастойны брат,
адкіне ён, як гадзіну, падлізу,
а на падлізаў родны край багат...
Паэты мруць, а плодзяцца такія,
якім вачэй да сонца не падняць,
што між братоў – сьляпыя і глухія,
ім толькі бот скрываўлены лізаць...
|
|
