Няраз я чуў: «Зірні, якая прыгажосьць,
Якая веліч хараства ўсяе прыроды!
Зяленіва і мора... Ў небе – хмарак поўсьць.
Пакінь тугу, жыві – будзь гаспадар, – ня госьць.
Дзе бачыў, ці страчаў ты лепшыя выгоды?
Раскошу й шыр такой вялікай асалоды?»
А мне – далёкае у гэтых цудах штосьць.
І хочацца сказаць: а я йшчэ багацей,
Радзіму маю я, дзе неба йшчэ сіней,
А гладзь усіх вазёр і рэчак, і крыніцаў
За мора-акіян глыбей і прыгажэй;
Гаі йшчэ зеляней, хмурынкі йшчэ бялей...
Ніяк мне і нідзе на гэта не забыцца!
Дзынтары. Рыская затока. Сыбота. 31.VII.1943.
|
|
