Раве пурга, вятры ў тайзе павіскваюць, бушлат цярэбяць і зьбіваюць з ног. Клыкі сабак ашчэрана пабліскваюць. Ідзем па мерзлай тундры без дарог. I ад пургі хістаюцца канвоі, і кожны канваір – як нелюдзь-кат. Адна ў іх мова – мат агідны й зброя, да мату як дадатак – аўтамат. Сабакі налятаюць на дзяўчатаў, на смычы іх канвоям не ўтрымаць. Вучылі іх, як нашы рваць бушлаты і цела пад бушлатам наша рваць. Аўчарка наша, Альма наша мілая, сабачая краса і прыгажосьць, глядзіш мне ў вочы, шчырая, прыхільная, ці моўчкі дагрызаеш сваю косьць. Прыроду ведаю тваю сабачую, страшную пашчу, злосны ў тундры брэх. Здаецца зноў, што на марозе плачу я, і сьлёзы-льдзінкі коцяцца у сьнег. Твар заінеў і зьледзянелі рукі, забіла дых і сьвет ўваччу пагас. Раве канвой, і ў давяршэньне мукаў аўчаркі дзіка шчэрацца на нас. Сыдзі з вачэй, аўчарка наша мілая, хай сьціхне, крыху ўляжацца ўспамін. Раве пурга зь нялюдскай дзікай сілаю, а недзе ў людзях горка плача сын...
|
|