Мне адно прыйшло жаданьне,
Я адну задумаў думу:
Каб баржджэй за сьпевы ўзяцца,
Каб хутчэй прамовіць слова,
Прасьпяваць каб песьню продкаў,
Роду нашага напевы.
Словы ўжо да вуснаў ліпнуць,
І струменяцца ўжо гукі,
На язык яны імкнуцца,
Разьбіваюцца аб зубы.
Залаты мой сябра й брат мой!
Дарагі камрат маленства!
Мы з табой сьпявацьмем разам,
Мы з табой прамовім слова.
Мы убачыліся ўрэшце,
З двух бакоў цяпер зышліся;
Рэдка мы бываем разам,
Спатыкаемся нячаста.
Ну, дык дай свае мне рукі,
Пальцы нашы разам злучым;
Прасьпяаваем песьні гучна,
І пачнём мы зь лепшых песьняў;
Хай сябры пачуюць сьпевы,
Хай іх слухаюць прыветна
Між юнацтва маладога
Шматпакутнага народу,
Што урэшце стаў на ногі.
Іх сьпяваў раней мой бацька,
Цэп вырэзваючы з дрэва,
Іх наўчыла мяне маці,
Прадучы сваю кудзелю.
Я тады дзіцём на доле
Ля каленяў іхных поўзаў,
Быў драбочкам, харчаваўся
Малаком і сыраквашай...
Шмат яшчэ ёсьць іншых словаў
I, мне ведамых, пазнаньняў,
Што нарваў я на сьцяжынцы,
Што на верасе зламаў я,
Што з кусточкаў адламаў я,
Што набраў я на галінках,
Што сабраў сабе я ў травах,
Што падняў я на дарозе...
Мне мароз намовіў песьняў,
Нанасіў мне песьняў дожджык,
Мне навеяў песьняў вецер,
Хвалі водныя прынесьлі,
Словы мне складалі птушкі,
Гукі мне стваралі дрэвы.
Я ў адзін клубок зьбіраў іх,
У вадзін зьвязаў іх зьвязак,
І паклаў клубок на санкі,
І паклаў на сані зьвязак.
Іх дамоў прывёз на санях,
І на санках да асеці,
І пад кроквамі у клеці
Іх замкнуў у медны кораб.
Доўга песьні на марозе,
Доўга ў схове тым ляжалі.
Мо' забраць мне іх з марозу?
Можа з холаду узяць іх?
Мо' прынесьці ў хату кораб?
На тапчан паставіць куфар,
І пад кроквамі пакінуць
Пад чароўным гэтым дахам?
Адчыніць мо' кораб песьняў,
Куфар, поўны словаў гучных?
За канец клубка мо' ўзяцца?
Вузел зьвязку мо' разблытаць?
Песьняў слаўных есьць нямала
Зь іх адну я засьпяваю;
Загучыць яна прыемна,
Калі квасу паднясуць мне
І дадуць ржанога хлеба.
Калі-ж мне ня будзе квасу,
Не дадуць мне маладога –
Засьпяваю я нішчымна,
Або з поснаю вадою,
Каб і вечар быў вясёлым,
Каб і дзень быў у ваздобе,
І каб ранішняй пацехай
Заўтра дзень у нас пачаўся.
1943
|
|
