Плывуць прахалодна аблокі.
Сьвітальна празорай расы.
Разносяць навіны сарокі,
I хаткі будуюць бабры.
Скажы, тут адвеку лагода?
I памяць ня можа схлусіць:
У сэрцы глыбінпым народа
I песьня і крыўда ляжыць.
Дарма, што шукаюць на рынку
Раздумнае мовы лубок.
– Скажыце, вы, дзядзька, з глыбінкі?
– Зь ядрынкі, ядроны сынок!
– Ох, кіслыя ў вас журавіны!
Пасколька ж ты цэніш кіло?
...Маршчыны, нібы каляіны,
Прарэзалі дзядзьку чало.
Ды вочы, як позьняя восень,
Прабіліся скрозь сіняву:
– А, здэцца, ты будзеш Антосін?
– Нет, дзядзька, я там не жыву!
|
|
