Імжа і сонца – сэрца перапады.
Абвал дажджу, то ветру грозны сьвіст.
А золата таго, што лістападу:
О залаты, сьляпучы падаліст!
У лістападзе золата згараю,
Нясу разладу яблыкі ў кашы.
I свой жаночы розум дакараю
За ціхую расслабленасьць душы.
Ня бойся, сэрца, тут няма нікога.
Пяе сасна. Шуміць сівы быльнёг.
А гэтая пясчаная дарога
Азалаціла з галавы да ног!
Шуміце, дрэвы вечнасьці, зьвініце!
Па таліі мне
сьцежкі паясок.
I як дзіця, адчуўшае адкрыцьце,
Перабіраю залаты пясок.
|
|
