Тамары Аўсяньнікавай
Крывінкай ад прыроды,
Дзе рухаў не займаць –
I боль найсамых родных
У танцы станцаваць!..
Кружылася танцорка.
Прасілі мы: «Яшчэ!»
А сьлёзка, нібы зорка,
Палала на шчацэ.
У змроку невідушчым
Ясьнеў любві ачаг.
I валасы, як пушча,
Шумелі на плячах.
Хто ведае, зь якое
Нагоды ці віны
Занесьлі ў ціхі Лоеў
Свой нораў цыганы?
Паромы. Аблачынкі.
Каханьня перагон.
...А ў лоеўскай дзяўчынкі –
Дзьве донечкі, як лён.
Прасеецца празь сіта
Набытак перамен.
...Тамара,
Кармэнсіта,
Палеская Кармэн.
|
|
