Ад бяды – куды?
Бярэма
Падымаць ня ўпершыню.
Колькі нервачак дарэмна
Падарыла я агню.
Гэтак думала прапасьці,
Як былінка на зямлі...
Ды якія, людцы, страсьці,
Нас яшчэ не абышлі!
Пасмуткую. Пасваволю.
Вецер, хмарку прагані!
Ад таго, што рук ня холю –
Ў сэрцы поўна цеплыні!
|
|
