Маўчаць невыносныя сьцены.
Далёка за поўнач ня сплю.
Твой голас з магічным акцэнтам
Скрозь горкую ростань лаўлю.
Лятунак, сяйво, даварога
Ці выраю спозьнены клін?
Дык дзякуй, служанка-дарога,
За крохкую радасьць хвілін!
Па каліўцу ласкі, па промню
Ляціць у вакно сьветлыня.
Забудуся, але запомню
Дыханьне шчасьлівага дня.
Вясковы, сталічны, трагічны,
Імя сваё, век, назаві!
О, гэты сьвітанак магічны
З акцэнтам шчымлівай любві...
|
|
