#I
Лістотаю залатою
Верасень выслаў ганак.
Антонаўкай,
Сырадоем,
Бульбаю маладою
Пахне крамяны ранак.
I нечым амаль забытым,
Даўнім,
Сваім,
Вясковым,
Падыхаў – і ты ўжо сыты,
Духам сьвятым здаровы.
За водар нязводна-родны
Дзякуй табе, Айчына!
О, колькі сыноў залётных
Ты, як мяне, лячыла...
#II
Варта вочы заплюшчыць
На імгненьне, на міг,
I ня выпусьціць пушча
З уладаньняў сваіх.
Усю ночку блукаю
Пры нажы, пры кашы,
Нібы шчасьця шукаю
Я свае спарышы.
Невядомая сіла
Па імху, па расе
Зноў мяне легкакрыла
У бярэзьнік нясе.
У бярэзьніку рыжым,
У траве-мураве
Мной нязнойдзены рыжык
Мяне ўладна заве.
#III
Горкім водарам крушыны
Я зап’ю глухую скруху:
Адкрычалі, адкружылі
Мае выраі над лугам.
Адкружылі...
Адтужылі...
|
|
