У сны мае пачаў часьцей
Заходзіць дзед Варфаламей.
Заходзіць дзед, прыносіць скрынку,
I дастае са скрынкі скрыпку,
I кажа ціха:
– Вось... Бяры...
Цябе Бог выбраў для ігры.
Бяры, бяры, ня будзе лішняй,
Яна ў мяне з часоў Франьцішка...
А я кажу Варфаламею,
Што не зьбіраюся ў Арфеі,
Што мейсца скрыпачцы ў музэі,
Калі вазьму - не зразумеюць.
А ён за мною сьледам ходзіць,
А ён сваё, сваё даводзіць:
– Маёй душы ня знаць спачыну,
Пакуль я скрыпку не пакіну:
Я зьберагаў яе для сына,
Ды сын у Прусіі загінуў...
Вазьмі, вазьмі... Так, хлопча, трэба.
Так я хачу, так хоча неба.
I я – узяў...
I тут жа ўскочыў,
Сном ашаломлены прарочым.
Навошта ўзяў? I што я ўмею,
Унук вясковага Арфея?
|
|
